​

House, home, apartment, flat, condo, residence, lodge, τόσες κι άλλες πόσες Αγγλικές λέξεις για να περιγράψουν αυτό που στο γλωσσικό υποσυνείδητο της Ελληνικής συνοψίζεται σε μία και μόνη: Σπίτι!

Ίσως γιατί, μέχρι πρόσφατα τουλάχιστον, πριν την έλευση των realtors και των βραχυχρόνιων μισθώσεων, οι οικονομικές συνθήκες στην χώρα απαγόρευαν κάτι περισσότερο από αυτό το "ένα κεραμίδι πάνω απ'τα κεφάλια μας", ένα φτωχικό αλλά απόλυτα λειτουργικό κι ασφαλές καταφύγιο από τα τερτίπια του καιρού και τα βλέματα των περαστικών. 

Ίσως γιατί οι κοινωνικές συνθήκες επέβαλαν την ύπαρξη μίας εστίας - τόπου συγκέντρωσης της οικογένειας, ένα κέλυφος ικανό να στεγάσει τις χαρές και τις λύπες της, τα κυριακάτικα τραπέζια και τις γιορτές, αρκετά εσωστρεφές για να διασφαλίσει την ιδιωτικότητα όποτε αυτό απαιτείται, αλλά πάντα με μέτωπο προς τα έξω, είτε αυτό ήταν μια εσωτερική αυλή, είτε ο δρόμος μπρος στην εξώπορτα όπου θα έπαιζαν οι μικρότεροι και θα κάθονταν οι γεροντότεροι για να πιουν το καφεδάκι τους και να σχολιάσουν την επικαιρότητα.

Μετά ήρθε η ανάπτυξη, τα ντουβάρια γίναν επένδυση κι εισόδημα, το χώμα μετατράπηκε σε φούσκα και τζόγο, τα παλιά σπίτια αρχίσαν να ξεριζώνονται για να αντικατασταθούν από "πολυτελείς κατασκευές με τζάκι, πάρκινγκ κι αποθήκη".
Τότε, σ'ένα κλάσμα του χρόνου, αμέσως μετά τα κομπρεσέρ, πριν πιάσουν δουλειά οι καλουπατζήδες κι οι μπετονιέρες, αποκαλύφθηκαν σα σε τραπέζι νεκροτομείου τα σωθικά τους:
 

- Να... Κοίτα το αποτύπωμα που άφησε η σκάλα στη μεσοτοιχία, εκεί τρεχοβολούσαν τα μικρά πάνω-κάτω, ώρες ατελείωτες παίζοντας. Εκεί βλαστήμαγε η γιαγιά κάθε που την ανέβαινε και την πόναγαν τα γόνατά της. 
- Την καφετιά ταπετσαρία με τα λουλούδια, τη θυμάμαι, την είχαμε στην κρεβατοκάμαρα των δικών μου κι είχε ξεφτίσει σε μια γωνιά από την υγρασία.
- Το θαλασσί πλακάκι με τη σαπουνοθήκη, εκεί ήταν το μπάνιο μας. Κι ο καθρέφτης δίπλα, θυμάμαι ακόμα την έκφραση στη μούρη μου την πρώτη φορά που ξυρίστηκα μπροστά του.
- Κοίτα τα ντουλάπια στον τοίχο, μοιάζουν σα να τα σεβάστηκε ακόμα κι η μπουλντόζα, τα πουκάμισα είναι ακόμα στην κρεμάστρα τους. 
 

Η μοίρα των κατεδαφισμένων δε θα'ναι για όλα ίδια: 
Σε πολλές περιπτώσεις, το φάντασμα του σπιτιού που γκρεμίστηκε θα μείνει σε κοινή θέα μόλις 2-3 βδομάδες προτού καλυφθεί βαθμιαία από τη νέα κατασκευή και σιγά σιγά θα ξεχαστεί.
Άλλα, από κάποια κακή συνεννόηση ή έλλειψη χρημάτων θα παραμείνουν έτσι για περισσότερο.  
Μερικά θα στοιχειώσουν για χρόνια μέχρι που θα τα καλύψει η βλάστηση και τ'αγριόχορτα.
Λίγα θα μετατραπούν σ' αυτοσχέδια πάρκινγκ.
Όλα ανεξαιρέτως θα χρησιμεύσουν ως καμβάς σ' επίδοξους γκραφιτάδες.

Όπως και να 'χει, ένα είναι το μόνο σίγουρο: Ο κύριος Μίμης δε μένει πια εδώ!

​

​

​

Η μουσική επένδυση του slide show ανήκει στον Αντώνη Λιβιεράτο,

από το άλμπουμ Registry of Inadequate Self​-​healing Attempts,

που κυκλοφόρησε το 2021 από τη Same Difference Music

Θερμές ευχαριστίες, για την εξαίρετη μουσική και την εμπιστοσύνη!

​

​