Ένα φωτογραφικό οδοιπορικό στα ξεχασμένα ξενοδοχεία των λουτρών Υπάτης. Μέρος 1ο: Τα κτήρια.

Η ιστορία των ξενοδοχείων Ξενία είναι λίγο πολύ γνωστή σε όλους:

Ξεκίνησαν το 1953 ως ένα φιλόδοξο σχέδιο του ΕΟΤ με χρήση πόρων του σχεδίου Μάρσαλ και σκοπό την ανάδειξη της Ελλάδας ως παγκόσμιου τουριστικού προορισμού. Για την εφαρμογή του σχεδίου αυτού εργάστηκαν πλήθος μηχανικών των οποίων προΐσταντο οι αρχιτέκτονες Χαράλαμπος Σφαέλλος και Άρης Κωνσταντινίδης, εκφραστές του κινήματος του μοντερνισμού στην Ελλάδα και συνεργάτες του μεγάλου Le Corbusier. 

Τα ξενοδοχεία, πρωτοποριακά στο σχεδιασμό αλλά και τη φιλοσοφία της λειτουργίας τους, μεσουράνησαν κατά τις δεκαετίες '60 και '70 για να πέσουν σε παρακμή τις δεκαετίες '80 κι '90 και μετά από σειρά παλινωδιών, κακοδιαχείρισης και ατελέσφορων προσπαθειών αναζωογόνησης, να απαξιωθούν και να βάλουν (στην πλειοψηφία τους) λουκέτο. 

Το Ξενία στα λουτρά Υπάτης, έργο κι αυτό του Χ. Σφαέλλου, χτίστηκε το 1956 και αποτελούσε για δεκαετίες το στολίδι της περιοχής.

Σήμερα, το παρατημένο του κουφάρι, φάντασμα τού ένδοξου παρελθόντος του, έρμαιο στη φθορά του χρόνου, τις ορέξεις των πλιατσικολόγων και τις διαθέσεις των βανδάλων, υπομένει στωικά τη μοίρα του, περιμένοντας κάποιον "επενδυτή" ο οποίος αντί ευτελούς τιμήματος ίσως ενδιαφερθεί για την απόκτηση ενός "φιλέτου" γης ανυπολόγιστης οικονομικής, ιστορικής και αρχιτεκτονικής αξίας. 

Παραδίπλα, κείτονται άλλα δύο προγενέστερα κτήρια (πιθανότατα των αρχών του 20ου αιώνα), σε σαφώς χειρότερη κατάσταση από το Ξενία: Τα ξενοδοχεία "Όθρυς" και "Πηγαί". Από αυτά, το τελευταίο, αν και βάναυσα ακρωτηριασμένο από μετατροπές και αλλαγές χρήσης που έχει υποστεί στο πρόσφατο παρελθόν, βανδαλισμούς και μια πυρκαγιά που έχει πλήρως καταστρέψει την κεραμοσκεπή του και τμήματα του 1ου ορόφου, επιμένει να διατηρεί σαφή δείγματα της αρχοντιάς του και της γοητείας μιας άλλης εποχής.