Τα παιδιά, όλο και πιο συχνά πλέον βαριούνται τα παιχνίδια τους κι όταν συμβεί αυτό σταματούν ν'ασχολούνται μαζί τους κι αρχίζουν τη γκρίνια. Οι γονείς τότε, χωρίς πολλή σκέψη, πάνε σ'ένα πολυπαιχνιδοκατάστημα και τους αγοράζουν καινούργια, πιο εξελιγμένα, πιο εντυπωσιακά, πιο ενδιαφέροντα.
Τα παλιά που μένουν πίσω παραγκωνισμένα να σκονίζονται σε κάποιο πατάρι, πολύ στεναχωριούνται και κάθε που πέφτει το σκοτάδι, αν στήσει κανείς αυτί κι είναι η νύχτα πραγματικά ήσυχη, μπορεί να ξεχωρίσει το πνιχτό τους κλάμα.
Τότε η καλή παιχνιδονεράιδα που νοιώθει τον πόνο τους, κάνει μια κίνηση με το ραβδί της και με τη μαγική του δύναμη τ'απελευθερώνει από τα δεσμά του σκονισμένου χαρτόκουτου. Κι αυτά αρχίζουν να πετούν στον ουρανό, ψηλά, όλο και πιο μακριά, μέχρι να εντοπίσουν κάποιο άλλο παιδάκι και τότε περιμένουν υπομονετικά να κοιτάξει κάπου αλλού και προσγειώνονται δίπλα του με την ελπίδα να τα προσέξει και να τ'αγαπήσει.
Comments