Είδα τη φιγούρα του να ξεπροβάλει μέσα από ένα λάκκο μ' ασβεστόνερο, διαφορετικός από τους συναδέλφους του τριγύρω, έκανε τη δουλειά του με ηρεμία κι αξιοπρέπεια χωρίς να δίνει δυάρα τσακιστή για τον τουρίστα που είχε μόλις εισβάλλει στο χώρο του.
-Bonjour monsieur.
-B'jour chef!
-Pourrais-je vous faire un petit photo?
-Mais... pourquoi chef? Je suis ni beau ni important...
Προσπάθησα να ψελλίσω κάτι χαριτωμένο αλλά δεν τα κατάφερα.
Το σκέφτηκα πάλι και σχεδόν ξεγλίστρησε από τα χείλη μου ένα επιχείρημα σχετικά με την πραγματική ομορφιά και την ιδέα μου περί του τί είναι στ' αλήθεια σημαντικό και τί όχι, αλλά τελικά ούτε κι αυτό το μπόρεσα. Τότε, σαν από μηχανής Θεός, κάπου, μάλλον από κάποιο νοικιάρικο δωμάτιο παραδίπλα, ακούστηκαν οι πρώτες νότες της εισαγωγής ενός παλιού τραγουδιού των Stones κι έπιασα τον εαυτό μου να σιγοψιθυρίζω:
"Let's drink to the hard-working people
Let's drink to the lowly of birth
Raise your glass to the good and the evil
Let's drink to the salt of the earth
Say a prayer for the common-foot soldier
Spare a thought for his back-breaking work..."
Ανάθεμα αν κατάλαβε έστω και μια λέξη από τα παραπάνω, παρ' ολ' αυτά, λες και τα εγκεφαλικά μας κύματα με κάποιο μαγικό τρόπο συντονίστηκαν και για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου μια υποψία χαμόγελου σχηματίστηκε στο χαρακωμένο του πρόσωπο, όρθωσε το τσακισμένο του κορμί πίσω από μια στοίβα δέρματα και κοίταξε ολόισια μέσα στο φακό μου.